Drie jaar geleden reed Anne Sacoolas, partner van een Amerikaans diplomaat, niet ver van Londen, dronken de negentienjarige Harry Dun dood. Ze reed aan de verkeerde kant van de weg. Sacoolas vlucht na het incident onder het mom van diplomatieke onschendbaarheid naar de VS en wordt nooit vervolgd. Firma MES zorgt ervoor dat je nooit meer een blik kunt werpen op dikke BMW’s met witte kentekenplaten. De onaantastbaren is een Netflix-documentaire op het toneel.

De voorstelling vangt aan met een nauwkeurige ontleding van een fatale botsing. De geluiden, de smaak van ijzer in de mond en het merkwaardige feit dat de pijn, zowel fysiek als mentaal, pas later komt. De tekst die Jibbe Willems in samenwerking met Firma MES schreef, opent beklemmend, fragmentarisch en zeer zintuiglijk. Daarnaast wordt de wetenschap erbij gehaald, zoals de wetten van Newton: een object in rust, blijft in rust, een object in beweging, blijft in beweging.

Dan komt Anne Sacoolas (Roos Eijmers) met een disclaimer: alle overpeinzingen, dialogen en interne monologen zijn aannames. Op z’n best educated guesses, in het slechtste geval laster. Hier neemt het Haagse gezelschap een interessante afslag. Had het publiek moeten verwachten dat de makers de ervaringen van Sacoolas uit eerste hand heeft vernomen? En in het geval wij als publiek niet doorhadden dat de gaten in het documentaire theater zijn opgevuld met fictie, rijst meteen de vraag: maakt dat uit?

Zo speelt Firma MES in de voorstelling vaker met het gegeven dat zij niet willen pretenderen de waarheid in pacht te hebben. Meer dan eens wordt door een personage of speler benoemd dat dat wat zij spelen in werkelijkheid niet is gebeurd.

Ondertussen dendert de voorstelling door. Verschillende stemmen doen hun zegje over de zaak van de diplomatenvrouw. Met een paar kledingwissels (kleurrijk vormgegeven kostuums van Marja Bennenbroek) veranderen Lindertje Mans en Daan van Dijsseldonk geregeld in talking heads van overheidsapparaten. Met ingewikkelde slagzinnen en formuleringen – iets wat Dichter des Vaderlands Lieke Marsman ’taalmonsters’ zou kunnen noemen – verdedigen zij de kwestie van diplomatieke onschendbaarheid.

Het is namelijk niet zo dat diplomaten en hun familie hun onschendbaarheid zomaar kunnen inleveren. Alleen overheden kunnen besluiten of een delict ernstig genoeg is om de beschermbubbel te doorbreken. Sacoolas wil misschien wel boeten voor haar daad, maar Amerika verkiest de sterke relaties met het Verenigd Koninkrijk boven dat van een mogelijke, rechtvaardige veroordeling. Een dramatische dubbelheid die Eijmers als de door schuldgevoel getergde Sacoolas imposant neerzet.

Bijna alle scènes in De onaantastbaren worden voorzien van muziek, uitgevoerd door slagwerker Mervyn Groot. Helaas heeft de live percussie in de voorstelling vrijwel geen andere functie dan louter achtergrondmuziek. Het voert misschien hier en daar de spanning wat op, maar daar blijft het bij. Op een gegeven moment is het meer een irritatiefactor, dan een verrijking van het drama. Een xylofoon dwars door de ontroerende slotscène tussen Sacoolas en de ouders van de verongelukte Harry in, is werkelijk zonde.

Want het is juist de laatste scène die bij het verlaten van de zaal het meest beklijft. Sacoolas probeert uit wanhoop een sprankje begrip te veinzen uit twee van verdriet uit elkaar spattende ouders (Lindertje Mans als moeder gaat door merg een been). De ouders willen maar één ding: gerechtigheid. Niemand krijgt wat ‘ie wil. Het is een spel met alleen maar verliezers. ‘Er is geen catharsis’, roept de moeder. ‘Er is alleen, nog meer, nog meer, nog meer niets.’